Schaarste (deel 1) doet pijn en heeft grote gevolgen. Schaarste speelt in op angst dat er onvoldoende beschikbaar is voor iedereen (deel 2). We geloven dat de mooiste dingen in het leven schaars zijn. Taartpunten zijn. En daarmee is de race naar de grootste taartpunt een logisch gevolg geworden; het grootste stuk taart voor jezelf of jouw organisatie of jouw belang.
Hoe zou het ook radicaal anders kunnen?
Wat is het tegenovergestelde van schaarste? Overvloed.
Wat is het tegenovergestelde van pijn en angst? Liefde.
Hoe zou onze maatschappij eruit zien als we geloven in overvloed?
Hoe zouden we ons gedragen als we ons bij iedere actie zouden afvragen:
Wat zou de liefde doen?
Liefde ervaren we vooral in ons privéleven. Liefde voor je kinderen, voor je partner, voor je familie. En op het werk gebruiken we de term liefde niet. Misschien nog ‘liefde’ voor je vak, of we noemen het passie, of drive. Maar met een hart vol liefde naar je werk gaan? Het is zeldzaam. Waarom is dat eigenlijk?
Al een tijdje stel ik mezelf deze vraag. En ik moet toegeven, lang werden mijn gedachten hierover gedomineerd door cynische en schampere oordelen. En ik ben bang dat jouw gedachten net zo scherp uithalen als bij mij. “Je werk doen vanuit liefde? Een bedrijf leiden met liefde? Loop je dan de hele dag met je collega’s te flirten ofzo. Dat lijkt me een grote puinhoop worden, niet? Of ga je met bloemetjes in je haar en wapperende kleren over de werkvloer huppelen. Nee, dán worden er resultaten geboekt! Top plan joh, goed idee!”
Maar toch liet het me niet los. Moet ik zoeken naar andere woorden dan. Vriendelijkheid? Mededogen? Warmte? Verbinding? “Ja, ja. Bla bla bla.”, klonk het honend in mijn hoofd. “Doe nog zo’n bloemetje in je haar.”
Maar, waarom het woord liefde überhaupt vermijden, dacht ik vervolgens koppig. Het is de mooiste, meest ingrijpende en meest mysterieuze emotie die de mensheid kent … en we laten het volledig buiten de manier waarop wij onze westerse maatschappij besturen en organiseren. Waarom?
Met díe vraag verstomden mijn cynische stemmetjes. Want dát is verdorie een goede vraag, voelde ik. Waarom? Waarom sluiten we op onze werkvloer de liefde buiten? En tuurlijk gaat het dan niet over verliefdheid, lust of dromerigheid. Ik bedoel dat grootse warme gevoel die je doet glimlachen en je doet ‘weten’ dat je de juiste dingen doet.
Waarom laten we dat zo zelden toe in het werk? Omdat we meer op onze ratio vertrouwen? Omdat het spannend en kwetsbaar voelt? Omdat we er slechte ervaringen mee hebben misschien? Omdat we resultaten willen behalen, omdat we ons willen bewijzen, ons gelijk willen halen, beter willen zijn dan een ander, gezien willen worden… en al dat andere gedrag uit de jungle (deel 2). Ja, precies … dáarom. Maar zijn dat de juiste argumenten?
Wat zou er gebeuren als je bij élke handeling jezelf afvraagt: “Wat zou de liefde nu doen?” Ben je niet juist veel krachtiger als je handelt vanuit dat grootse warme gevoel? Hoe ziet er de wereld er dan uit? Oh, hierover zijn boeken volgeschreven natuurlijk. Ik ga misschien ook nog wel zo’n boek schrijven. Maar een doorkijk dan:
Politici zouden elkaar niet meer voor rotte vis uitmaken. Ze worden gekozen om hun vermogen om mensen echt te raken, en vervolgens om hun ideologie. Waarom de ander lelijker maken? Het is een brevet van onvermogen ten aanzien van je eigen argumenten.
Bedrijven en organisaties concurreren minder agressief. Leiders laten hun bedrijven en hun medewerkers bloeien. En, niet onbelangrijk, ze maken geen producten waarvan helder is dat ze de mensheid of de wereld schaden. Collega’s werken niet met ellebogen, maar dragen elkaar naar gezamenlijk resultaat. ‘Ambitie-over-lijken’ verdwijnt. Iedereen beseft hoeveel ze bezitten en hoeveel ze ontvangen. Boze ontevredenheid vermindert. Er is zoveel overvloed.
Is er dan geen reden meer om te vechten? Verdriet en worsteling zijn een intense bron van creatie, scheppingskracht en resultatendrang, toch? Ja, dat klopt. Maar liefde is dat óók. We hebben zeker geen jungle-maatschappij nodig om ons tot immense prestaties te brengen. Ik geloof in het uitdragen, desnoods vechten voor je idealen. Dat schuurt en wrijft soms, en dat is prima!
Met liefde bedoel ik ook niet ‘over je heen laten lopen’, of alles weggeven. Liefde gaat over mensen zíen. Liefde gaat over geloven in je organisatie. Liefde gaat ook over mildheid voor jezelf en je eigen grenzen voelen en aangeven. Want hoe vaak ga jíj niet ver jouw grenzen over? Een ander kan en mag dat niet vragen van je, en jij kan en mag dat niet toelaten. Je leidinggevende niet. Je organisatie niet. Je partner niet. Je vrienden niet.
Als iedereen, werkelijk iedereen, dat grootse warme gevoel kan vinden, ervaren en met dat gevoel elke dag de deur uit kan stappen. Wauw… Ik denk dat het kán. Ik voorzie dat het gigantische impact heeft. Ik ben er heilig van overtuigd dat we een totaal andere maatschappij zouden creëren. Maar het vraagt lange adem. En het vraagt moed. Ik hoop voldoende moed te hebben, met vallen en opstaan.
Tanja Willemsen
Gloedconsult
06-22418114