Mannelijke en vrouwelijke eigenschappen, wie kent ze niet. Ik ontdekte een paar jaar geleden het boek ‘Maak kennis met je innerlijke familie’ van Arienne Klijn. Het beschrijft hoe in ieder mens een familie huist: een jongetje, een meisje, een man, en een vrouw. En elk familielid heeft een eigen persoonlijkheid. Het jongetje en het meisje zijn de kenmerken die je als kind had. De man en de vrouw ontwikkelen zich later in je weg naar volwassenheid. Het jongetje is authentiek en gaat zijn eigen gang. Het meisje houdt van knus en mooi. De vrouw is wijs, harmonieus en verzorgend (zachte kracht). En de man is doortastend en stoer. Elk familielid heeft zo zijn positieve en negatieve eigenschappen.
Je herkent misschien bij mensen in je omgeving dat één ‘familielid’ zich het sterkst laat zien. De andere familieleden zijn in de innerlijke wereld van die persoon absoluut aanwezig, maar naar buiten toe minder zichtbaar. Of je herkent misschien dat je verschillend gedrag vertoont of behoeften hebt op verschillende momenten. Dat je soms warm en soms brutaal bent. Dat je soms zin hebt om te cocoonen, en soms op avontuur wilt. En, heel vaak zijn de behoeften er tegelijk! Hele dialogen in je hoofd wat je nu het liefste zou willen, hoe je nu moet reageren of wat je nu moet doen. Dit model geeft daar op een prachtige manier woorden aan en beelden bij.
De grote vraag is: is de familie in balans? Krijgt ieder familielid evenveel ruimte? Vervult ieder familielid zijn of haar eigen rol? Of worden behoeften van een familielid genegeerd of overschreeuwd? Of vlammen de negatieve eigenschappen op van een familielid? Kan jij voor jezelf die vraag beantwoorden? Is jouw familie in balans?
Ik heb de afgelopen maanden gestoeid met de balans tussen de man en de vrouw. Mijn praktijk was rustig, een context waar vooral mijn vrouwelijke kracht wordt aangesproken. Maar wanneer de druk in het gewone leven toeneemt, wanneer er veel moet gebeuren, dan neemt mijn man het over. Hij is doortastend, heeft enorm doorzettingsvermogen en wilskracht. En ik besefte achteraf dat de vrouw in een achterkamertje weggestopt was, niet op waarde werd geschat. Niemand die dat echt ziet of in de gaten heeft, het speelt zich alleen af in mijn innerlijke wereld. Ik kon het patroon pas doorbreken tijdens twee weken vakantie waarin ik rust nam. (En hoe moeilijk is dat, rust nemen terwijl er zoveel te doen is!) En toen ik weer thuis was, bleek mijn vrouw gewoon verdrietig en down te worden van al het werk. Oh, hoe verleidelijk is het dan om de power van de man weer aan te spreken. Schouders eronder en niet zeuren. Hoe moeilijk is het om de vrouw de ruimte te geven, ook om een tijdje verdrietig te zijn. Hoe mooi zou het zijn als de man en de vrouw gelijkwaardig samenwerken, in balans en ieder vanuit de eigen kracht. Wat een onoverwinnelijk stel is het dan! En dat is de uitdaging