En soms zijn er dan tijden dat het minder gaat. Ik beleef zo’n periode momenteel. Fysieke, mentale en emotionele tegenslagen buitelen over elkaar heen dit najaar. En mijn lichaam roept vervolgens heel hard om rust. Oh, wat is het toch moeilijk om ernaar te luisteren en het te accepteren. Het zelfoordeel is niet van de lucht. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik ben me toch zó bewust van mijn handelen en van mijn energie? Nou, dat zal best, maar blijkbaar heb ik signalen gemist, want het overrompelt me totaal. Het kost me een paar weken, maar dan berust ik dat ‘dit het nu even is’. En ik besef dat ik mag onderzoeken wat ik te leren heb van deze ervaringen. En tot mijn verrassing brengen twee kleine diertjes me inspiratie.
De muis
Terwijl ik relatief veel thuis ben en uitrust, heb ik een bijzondere ontmoeting. Een piepklein muisje loopt in mijn huis. En ik zie hem niet zomaar in een ooghoek wegschieten. Nee, ik zie hem lopen, hij staat stil, kijkt me aan, draait om en trippelt weer weg. Hij gaat stilletjes ergens zitten, ik kan zelfs foto’s maken. En uiteindelijk rent hij nota bene ónder mijn stoel door naar de andere kant van de kamer! Het voelt alsof het diertje echt gezien wil worden. Zou hij een boodschap voor me hebben? Ik zoek de betekenis van de muis op.
Een muis, zo’n behendig nietig diertje… en zo vaak opgepeuzeld, gedood door gifkorrels en als proefkonijn ingezet. Handelen wij (ik?) ook niet vaak als bange muizen? Hoe lang lopen we nog in de ‘ratrace’, van voldoen aan de norm in de maatschappij of aan andermans verwachtingen? Hoe lang nog laten we ons inzetten in experimenten? Stop met piekeren over muizenissen, of over de risico’s die je loopt wanneer je keuzes maakt over zekerheden en vrijheden in je leven.
En ja, hoewel ik echt kan zeggen dat ik werk van betekenis heb. En dat ik in mijn leven heel bewust mijn hart volg in de liefde, vriendschappen, mijn praktijk en in zoveel andere bezigheden… toch moet ook ik bekennen dat er op meerdere terreinen best wat mag veranderen. Ik mag me minder vaak klein voelen, of ‘slachtofferig’. Ik mag vaker regie pakken. En ik mag keuzes maken, meer risico’s nemen, ook in mijn werkzame leven mijn hart volgen. Oef … superspannend. “Moet dat nu?”, denk ik vertwijfeld, “net nu ik me niet zo sterk voel…” Maar ja, misschien is dat júist nú wel de bedoeling. Ik beloof het bange muisje in mij geen overhaaste beslissingen te nemen.
De egel
Een week of wat later vraag ik in een meditatie om het beeld van een dier voor kracht en inspiratie. Ik hoop op een bijzonder dier, een tijger of een arend ofzo. En wat zie ik? Een egel…! Ik ben verbaasd, tikje teleurgesteld zelfs. Maar het beeld was toch echt heel helder. Dus nou, ik heb het ermee te doen. Die tekst over de muis was wel inspiratievol geweest, dus ik zoek de egel maar eens op. En wow … jeetje … weer lees ik teksten die ik ervaar als een schot in de roos.
De egel staat voor vrouwelijkheid, gepaard met een zuivere intuïtie. Als kind volgden we die intuïtie zo feilloos, maar we hebben het vaak afgeleerd. Intuïtie en vrouwelijkheid kan zo zacht en kwetsbaar voelen, net als de onderkant van het beestje. En wat doen we dan? Onszelf oprollen en beschermen met stekels. Ook is een egel is een eenzame reiziger en vindt dat prima! Alsof ze zegt: “Ga op pad, open voor avontuur en verwondering.” Ze heeft geen aansluiting nodig bij anderen, ze hoeft niets uit te leggen of te verantwoorden vanuit onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf.
Kanonne, oh zéker herken ik het afschermen van mijn kwetsbaarheid. Hoe vaak trek ik niet een harnas aan om even niet te voelen, om even vanuit mijn hoofd te redeneren en te handelen. En het mezelf willen uitleggen en verantwoorden, ja, ook dat herken ik! Of de behoefte om te begrijpen en begrepen te worden. En ik mag echt vaker ‘ik hou van mij’ zeggen, en van daaruit leven. En, met een solo-backpack-reis nog dit jaar, grijp ik de uitnodiging van de egel met beide handen aan: open voor avontuur en verwondering.
De muis en de egel
Voor mij blijkt deze herfst een tijd van stevige herbezinning. Verdriet en vermoeidheid mag ik de ruimte geven en loslaten. Ik mag weer opladen en opnieuw vol verwondering de wereld in stappen. Ik mag minder piekeren over muizenissen in de ‘rat-race’ en besluiten nemen. Ik mag mijn harnas thuis laten en ik trek vaker in gedachten mijn adembenemende ‘egeljurk’ aan: nauwsluitend en zacht aan de voorkant, en uitwaaierend en met scherpe, sterke stekels aan de achterkant. Of zoals mijn sprekerscoach me meegaf, wijze woorden van Brené Brown die ik als een mantra herhaal: “Soft front, strong back, wild heart”. Elke dag opnieuw.