Een cliënt vertelde me een aangrijpend verhaal. Haar oma was overleden, na een zeer turbulente periode in het leven van mijn cliënt.
“Oma woonde vroeger vlakbij, toen mijn ouders na een scheiding uit ons huis waren vertrokken. Oma was zo lief! Maar hoe ouder ze werd, hoe banger ze ook werd, alleen in haar huis. Ik woonde intussen ver van haar vandaan. Ik had zelf genoeg problemen en heb toen ook nog anderen opgevangen. Ik was in die laatste periode graag vaker bij mijn oma geweest, had er vaker voor haar willen zijn. Maar, nou ja, dat ging niet. Het is oké zo.”
Ik hoorde de worsteling in haar stem. Ik betwijfelde of ze er met een goed gevoel op terug keek. Het leek wel of ze zichzelf aan het overtuigen was.
“Hoe voel je je erover”, vroeg ik. “Voel je je schuldig?”
“Nee, ik vind dat ik me niet schuldig hoef te voelen”, zei ze, terwijl ze met een krachtige blik en een rechte rug in haar stoel zat.
Daar was ik het helemaal mee eens, dat hoeft zéker niet. Schuldgevoel brengt jou niets, en de ander ook niet. “Maar voelde dat ook zo?”, vroeg ik.
“Ik wil me niet schuldig voelen”, zei ze, nog steeds met dezelfde houding in haar stoel.
Ook dat begreep ik helemaal. Maar hoe vóel je je, herhaalde ik mijn vraag.
Ze zuchtte en ik zag haar schouders zakken.
“Ja, ik voel me wel een beetje schuldig, ja.”
Daar herken ik het mechanisme van de drie drijvers, de drie motoren van je persoonlijkheid: Denken, willen en voelen:
- Ik vind dat ik me niet schuldig hoef te voelen = denken
- Ik wil me niet schuldig voelen = willen
- Ik voel me een beetje schuldig …. Dat is voelen.
Herken je het bij jezelf? Ik herken het zéker! We zijn er echt meester in om onze gevoelens te analyseren, te bagatelliseren, er van alles van te vinden. En daarmee feitelijk te negeren wat je echt voelt, je gevoel dus weg te drukken.
Ik zie wekelijks in mijn praktijk welke klachten dit kan veroorzaken. Een onrustig gevoel. Spanning, Hoofdpijn. Nekklachten. Een gevoel van “een muur om mijn hart, ik wil heel graag mijn gevoel laten zien aan mijn partner en kinderen, maar het lukt me niet”. Of juist uitbarstingen van emoties zonder er controle over te hebben. Of de eigen grenzen overschrijden omdat je deze niet (meer) goed aanvoelt. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus alsjeblieft: DENK en WIL minder. VOEL meer. Breng deze krachten in balans bij je zelf. Hoe dan? Probeer dit eens:
Wees je bewust. Sta even stil bij je hoofd, je wil en je gevoel. Bevraag ze. Wat wil ik? Wat voel ik?
En zak dan een laag dieper onder de wilskracht; wat wens ik of waar verlang ik naar? En wat voel je dan? En bevraag dan maar, wat houdt je tegen om stappen te zetten in de richting waar je naar verlangt? Ik wens je een mooie reis.
Tanja Willemsen
Gloedconsult
0622418114