Deze week zette ik mezelf in de bries. Niet buiten in de waaiende wind, maar achter mijn laptop. In een online meeting. Ik mocht nieuwe perspectieven in mijn gezicht laten waaien. Ik vond het spannend. Het voelt kwetsbaar om te gaan staan voor onze eigen waarden, visie en plannen en vervolgens om anderen de ruimte te geven om mede onze route te bepalen.
Op tafel
Ik mocht samen met mijn collega’s bij de Programmaraad een online sessie organiseren waarin we onze partners om input vragen. Als Programmaraad ondersteunen we professionals van UWV, gemeenten en SW-bedrijven in de 35 arbeidsmarktregio’s, in samenwerking met een flink aantal stakeholders vanuit werkgevers, onderwijs en zorgorganisaties. Met als doel om werkzoekenden die aan de zijlijn staan en werkgevers met elkaar te verbinden door een goede samenwerking in de regio. En zoals ieder najaar maakt de Programmaraad een plan voor het volgende jaar. Dit plan presenteerden wij, legden het op tafel. Onze ambities, het waarom, onze waarden. Onze doelstellingen en concrete activiteiten. En alle circa 20 vertegenwoordigers van de regio’s en samenwerkingspartners mochten daar op aanvullen, er gaten in schieten, hiaten invullen. We initieerden dit initiatief ‘omdat we vaker hebben gedaan’, ‘omdat het past bij de Programmaraad’. En vanwege nog meer algemene en plausibele redenen.
Diepe waarde
Achteraf voelde ik pas goed de diepe waarde ervan. Dít is samenwerken. Dit is wat de Programmaraad ook wil stimuleren en faciliteren in de arbeidsmarktregio’s. En wat een rijke oogst mochten we ontvangen! We stelden ons open en het uiteindelijke resultaat wordt écht beter. En we kregen er ook nog complimenten voor van de aanwezigen. Natuurlijk worden er stokpaardjes bereden. Natuurlijk brengt iedere deelnemer zijn eigen belang in. De Programmaraad heeft soms een ander belang, een andere focus. En ook dáár mogen we transparant over zijn. Dat brengt helderheid en begrip. Soms “agree to disagree”. En dat brengt weer wederzijds respect. Wat fantastisch dat mijn collega’s en ik dat samen mochten belichamen en neerzetten. Ik ben echt trots op ons team!
Verbinding begint met openheid
Jezelf openstellen, daar gaat het om. En dat is niet gemakkelijk. Het gaat om communicatie. Het gaat om elkaar begrijpen en aanvoelen. Het gaat om je route te durven bijstellen, of juist scherper te kunnen stellen. Vanuit focus. En in verbinding. Vanuit de overtuiging en het vertrouwen dat een route vanuit meerdere perspectieven een rijkere route is met een verbeterd overall resultaat.
Frisse wind
En dit geldt niet alleen voor het werk. Of in ieder geval voor mijn werk. Dit geldt ook voor mijn persoonlijke leven. Soms is mijn zicht beperkt, en hangt mijn haar voor mijn gezicht. Ik kan het haar zelf weer naar achteren proberen te schudden. Maar hoe waardevol is het om de wind om hulp te mogen vragen. Het voelt kwetsbaar om eerst trots te gaan staan, en vervolgens in volledige openheid te luisteren en te ontvangen. Maar hoe krachtig is die openheid. De deur uitstappen, in de wind gaan staan en deze wind ontvangen met een glimlach. Ik voel, het is een levenskunst.
Foto: Jan Hondebrink fotografie