Stel je voor: Een vergaderzaal in een zakelijk kantoorpand. Systeemplafond met schelle verlichting. In die zaal staan ongeveer 50 mensen. Ik ben op een bijeenkomst van De Normaalste Zaak (DNZ) in het najaar van 2019. De helft van de aanwezigen zijn werkgevers die hun organisatie inclusiever willen maken: werk willen bieden aan mensen die al wat langer langs de kant staan. De andere helft werkt voor de publieke zaak: gemeenten en UWV die hun werkzoekenden (veelal met een uitkering) naar werk begeleiden. Het samenbrengen van deze twee werelden is mijn vak, mijn werk. Klinkt simpel nietwaar? De overlap in de doelstellingen is zó evident. Toch leert de ervaring dat het veel vraagt om de verschillende belangen bij elkaar te brengen. En ik deed er soms bizar genoeg zelf ook aan mee, bijvoorbeeld in mijn rol als projectleider van het Schakelpunt Landelijke Werkgevers (SLW).
Ik sta in die vergaderzaal. En ik ben nerveus. Want vandaag ga ik iets totaal anders doen. Ik leg mijn rol, mijn vak, mijn belang naast me neer. Daar kan ik even niet op leunen, daar kan ik me niet achter verschuilen. In deze verre van intieme vergaderzaal, en met afwachtende luisteraars voor me, neem ik het woord. Oh my goodness, wat voelt dat kwetsbaar. En dan vertel ik een persoonlijk verhaal.
Het verhaal over de moeizame samenwerking tussen mij namens ‘mijn toko’ SLW en Bert van Boggelen namens ‘zijn toko’ DNZ. Twee jaar schuurt het. Totdat we elkaar persoonlijk konden vinden. Totdat we de moed hadden om te praten over persoonlijke waarden, over bijzondere momenten in ons leven, momenten die pijn hadden gedaan en die ons gevormd hadden. We hadden de moed om kwetsbaar te zijn.
En terwijl ik dit vertel, staat Bert letterlijk en figuurlijk achter me. Het is een gezamenlijk verhaal.
Maar het kan nog spannender. Want na mijn woorden ga ik zingen. Ik zing nog een ander persoonlijk verhaal, mijn nummer Choose Love (klik hier voor geluidsopname en songtekst). Het is een nummer over echt contact maken. Over de keuze om je hart open te stellen, ook al vraagt het om je angst in de ogen kijken. Want liefhebben en leren is de essentie van het leven. Het is een nummer over de moed van kwetsbaarheid..
Er is alleen maar mijn stem, ondersteund door gitarist Idle Hands (mijn ex-vriend Hans de Rooij). De gitaar is mijn enige houvast. Ik hoor mijn stem trillen. Ik maak een afschuwelijke uithaal en ik ga door de grond. Maar f*ck it, ik zet aan en zing gewoon verder. Want dit is groter dan ik. Het nummer verdient het om getoond te worden aan de wereld. En dit is blijkbaar de beste manier waarop ik het kan vertolken op dit moment.
Gelukkig kwam er nog een tweede vergaderzaal, met systeemplafond en schelle verlichting. Weer doe ik mijn persoonlijke verhaal. Weer zing ik het nummer, ondersteund door gitaar. En deze keer klinkt het echt goed. Ik loop op wolken daarna.
Ik ben over mijn eigen schaduw gesprongen, nadat ik de schaduw van mijn angst en voorzichtigheid in de ogen keek. Ik voel me trots, stil en dankbaar. Ik leef mijn hoop voor onze wereld. Dat steeds meer mensen de moed van kwetsbaarheid vinden in zichzelf.
