Het jaar 2020 is nog jong, een zaadje dat is gepland op 1 januari. En in de komende koude maanden groeit hij langzaam maar gestaag, om in de lente een heerlijke groeispurt te maken richting de zon. Welke groei zal ik het komende jaar doormaken?
Littekens en levenslust
Het beeld van “een zaadje dat uitgroeit tot een majestueuze plant” blijft een prachtige metafoor voor het leven en voor ontwikkeling. Vaak wordt het harmonieus en vloeiend in beeld gebracht. Maar als je inzoomt? Het zaadje splijt, barst en breekt. Worteltjes wurmen naar buiten, banen zich een weg naar beneden door de aarde, op zoek naar water en grondstoffen. Het kiemplantje worstelt, wringt en schuurt zich langzaam naar het licht. Wat een zware start eigenlijk, met wonden en littekens. Maar ook, wat een ongekende kracht en levenslust!
Littekens
Groei en ontwikkeling zijn prachtig, maar het betekent meestal ook worstelen, wringen en schuren, zoals bijvoorbeeld het opvoeden van een kind. Wát je als ouder ook doet, er zijn altijd barsten en breuken. Er gaat altijd wel iets mis. Je kan proberen het perfect te doen, maar er is tóch weerstand. Altijd. Het hoort erbij. Ook ik heb geworsteld en me in bochten gewrongen om me een weg te banen. Net als jij. Want littekens zijn er. Altijd. Het hoort erbij.
Bij mezelf vind ik die littekens irritant. Ze doen zeer. Ze maken me verdrietig, voorzichtig of juist scherp. Ik haalde laatst nog oud litteken open. Auw. Het litteken draagt de titel: Grenzen overschreden. En vlak daarnaast siert nog een andere kras mijn huid: Niet gehoord en gezien. De schrammen van een recente groeispurt deden zo (lang) zeer, dat ik wel een oude diepere wond geraakt móest hebben. Na een tijdje herkende ik het litteken. Die ontstond toen mijn grenzen werden overschreden als klein meisje, te jong om ze te bewaken. En het litteken scheurde open, toen ik in mijn puberteit wél grenzen en keuzes aangaf, en ik juist veel oordelen over me heen kreeg. Beide keren voelde ik me lang onveilig. Ik werd niet gehoord en gezien in wat ik nodig had of waar ik voor koos.
Bij anderen vind ik die kwetsbare littekens ontzettend mooi, als ik ze mag zien. Dan voel ik; het is niet erg. Iedereen heeft ze. Altijd. Het hoort erbij. Die gedachten helpen me. Dan kan ik ook weer mild zijn naar mezelf. Want wat ik tegen anderen zeg, geldt ook voor mij. Ook ik mag de levenskracht herinneren waarmee het litteken ooit ontstond. Dezelfde kracht zat achter mijn recente groeispurt. En die levenskracht kan ik ook weer inzetten voor mijn verdere groei. Want ik weet hoe ik de littekens kan behandelen, zodat ze me niet meer belemmeren. Wat ik vanuit Gloed kan bieden aan mensen zoals jij, zo laat ik me ook ondersteunen in dit soort intense processen.
Levenslust
Hier dacht ik allemaal aan in de eerste week van mijn reis, toen ik stilletjes en in mijn eentje in Mexico zat bij de archeologische opgraving Ek’ Balam, Mayatempel en -paleis van de Zwarte Jaguar. Ik keek naar de mooie grasachtige pluimen die groeien op de ruïnes, wuivend in de wind. Onkruid. Begrijpelijk dat ze meestal worden verwijderd, ze beschadigen de eeuwenoude gebouwen. Maar ik was blij dat deze planten hier waren blijven staan en in de kleinste kieren hun voeding vonden. Ik vond ze zo dapper en mooi!
Een dankbaar gevoel overspoelde me. Kijk mij hier zitten, op een letterlijk majestueuze plek, op reis in een prachtig land. Wat een rijkdom, wat een voorrecht! En die littekens? Ik mag ze met trots dragen. Mijn levenslust zal weer vrijuit stromen en bruisen. En ik groei verder, net als de grasachtige pluimen, net als die majestueuze plant, wuivend in de wind en met mijn gezicht naar de zon!
