Ik geef? Nee. Ik ben.

Je doet het elke dag; het geven van je tijd en aandacht. Geven creëert warmte voor anderen. En je krijgt er zelf meestal ook een goed gevoel van. Maar teveel geven kan je ook opbranden. De balans is delicaat. Op het scherpst van de snede doe ik een ontdekking. Groots in zijn eenvoud. Namelijk: bij mezelf blijven maakt dat ik in evenwicht blijf op het dagelijkse danskoord.

Geven

Tijd, aandacht en cadeaus geven. Samen eten en dus voedsel delen. Ook op vele andere manieren wisselen we uit. Geven en ontvangen we. Het verbindt, het geeft energie.

Waaróm we geven, daar zijn vele sociaal-wetenschappelijke boeken over volgeschreven. Over het effect dat ‘geven’ sociale cohesie brengt via wederzijdse afhankelijkheid. En over de vraag of altruïsme (onvoorwaardelijk geven) nu echt in de menselijke natuur zit. Of wil men toch altijd iets terug? Al is het maar dat goede gevoel, goed karma of een misschien een plekje in het hiernamaals?

Hoe dan ook, ik zie helaas ontzettend vaak om me heen dat geven letterlijk ‘teveel van het goede’ kan zijn. Geven totdat je leeg bent. Niet altijd omdat de ander te veel vroeg. Maar soms ook omdat je dacht dat een ander het verwachtte, of omdat je vond dat het zo hoort. Of om welke reden dan ook. Maar kan die dagelijkse dans op het evenwichtskoord van geven en ontvangen ook anders?Kunnen we hier zelf ook iets mee doen? Ja, dat kan.

Ontdekking

Recent heb ik twee relatiegeschenken gekregen: de twee prachtige kinderen van mijn partner. Jong, prachtig en ja, dat vraagt veel. En ik heb iets bijzonders ontdekt. Luister:

Ik vind dat de kinderen aandacht nodig hebben. Natuurlijk. Ik verzorg ze, omdat dat zo hoort. Logisch. Ik pas me aan het gezinsleven aan, omdat ze dat verdienen. Wie kan het nu óneens zijn met deze overtuigingen? Maar mijn hemel, wat was ik moe aan het einde van de dag… Maar het kan anders! Al snel ontdekte ik, ondersteund door mijn partner: als ik dicht bij mezelf blijf en de dingen op mijn manier doe, kost het me helemaal geen moeite!

Ik neem nu vaker even tijd voor mezelf. Ik neem nu vaker even tijd voor mijn partner, terwijl de kinderen er bij zijn. En tot mijn verrassing floreren de kinderen daar enorm bij. Ze zijn rustiger in hun eigen bezigheden, en knuffeliger naar papa, mij en elkaar. Ik was echt verrast. Ik doe (geef) voor gevoel minder, ik bén gewoon, en blijkbaar is het gevolg dat het soepeler loopt! En guess what, ik ben er niet meer moe van ’s avonds! Zó blij mee!

Overtuiging

De ontdekking is zo briljant eenvoudig en blijkbaar toch zo lastig. Want wat was er nodig? Ik veranderde mijn persoonlijke overtuigingen. Met als conclusie: Ik geef niet meer. Ik ben. En ik heb aandacht.
Mooie zin vind ik dat trouwens: ik heb aandacht. Hebben is iets van mij. Ik heb aandacht. Voor anderen.

Ik pas deze ontdekking, deze nieuwe overtuiging, nu toe in mijn werk en andere relaties. Met vallen en opstaan.
En ik zet het in, in mijn praktijk. Ik ondersteun bij het vinden van de overtuigingen die het geef-gedrag sturen. Ik laat voelen hoe het anders kan. Of we vinden andere overtuigingen die je leeg trekken. Want kanonne, wat is de impact immens van onze maatschappelijke normen en onze persoonlijke overtuigingen.

Hoe ontdek jij je overtuigingen over geven? Daarover de volgende keer meer.

Tanja Willemsen
Gloedconsult – praktijk voor coaching, reiki en healing
06-22418114