Gisteren was ik bij het festival Flowing Lights in Utrecht (2016). Flowing Lights is blijkbaar geen onbekend verschijnsel in de wereld, maar het was de allereerste keer in Nederland. Een evenement aan de Haarrijnse Plas, met een kleine 1000 aanwezigen. Voetjes in het zand, een hapje en een drankje en fijn gezelschap. En dit was omlijst door mooie singer-songwriter live-muziek afgewisseld met fijne filmische loungemuziek. En waarbij de fijne stem van de zangeres ook de aanwezigen mee nam in wat er te gebeuren stond.
Iedereen kreeg bij aankomst een klein bouwpakketje. Ik noem het maar gewoon een Ikea-bootje. Twee houten plankjes, vier stokjes, een olielampje en een soort lampenkap-folie waar je op kon schrijven. En dat schrijven, daar ging het om. Met welke boodschap zet jij het bootje op de lichte stroming in het water straks? Wat wil je loslaten? Wie wil je herinneren? Welke wens wil je kracht bij zetten door er een lichtje voor te branden?
Tijdens zonsondergang werden de bootjes definitief volgeschreven. En ze waren prachtig divers. Sommigen hadden het folie helemaal vol geschreven met verhalen. Anderen verwoordden slechts een enkele wens of een naam. Weer anderen maakten een tekening of een symbolische afbeelding. Sommige teksten verdrietig. Sommige jolig. Sommige hoopvol.
Na zonsondergang, terwijl het licht langzaam verdween en begeleid door prachtige muziek, volgde een indrukwekkend schouwspel. Alle bijna 1000 verlichte bootjes werden op een groot vlot gezet. Het vlot werd langzaam uit de kustlijn gevaren en daar werden de bootjes uitgezet, vrij gegeven, los gelaten. De muziek zwol aan en zette het symbolische moment kracht bij. Bijna alle aanwezigen stonden aan de waterkant, naar het prachtige uitzicht te kijken. Zo mooi!
En ik? Ik heb er intens van genoten. Van de rust en sereniteit van de avond, met een lekker wijntje erbij. Van de symboliek van de avond om los te laten en licht te geven. Van de gedeelde kwetsbaarheid; je persoonlijkste boodschap opschrijven in de wetenschap dat straks … als het bootje vaart … niemand meer weet dat het jouw boodschap is. Ik heb gehuild omdat mijn vriendin zulke lieve woorden tegen me zei, die ik exact zo voelde. Ik heb mijn gezelschap geknuffeld omdat ik zag dat het ook hen raakte. Iedereen met zijn of haar eigen pijn, eigen verleden, eigen toekomst. Het was een intens mooie avond, met een prachtig ritueel. Zeker voor herhaling vatbaar…
En jij? Wat is jouw wens? Wat zou jij op je bootje schrijven?
